طلائيه!
مي گويند، اينجا جايي است كه شهيدان حسين وار جنگيده اند و من از بدو ورود به خاك پاكت، تشنگي را در تو ديده ام  و

چقدر بوي حنجره هاي سوخته مي آيد و چقدر دستها تشنه وفايند.

طلائيه!

من در اين سرزمين حتي به قمقمه هاي عطشان سلام مي دهم و سراغ عباس هاي تشنه لب را از آنان مي گيرم .

مگر مي توان سالك عاشورا بود و تشنگي را فراموش كرد و از كنار حلق هاي شعله ور بي تفاوت گذشت.
طلائيه!
من با تمام وجود در تو جاري مي شوم تا در ميان نيزارها و نيزه شكسته ها، سرهاي ستاره گون برادرانم را به دامن گيرم و برايشان از زخم بگويم،

از اسارت، از تنهايي، از غربت، از غفلت و فراموشی...

...

توصیه میکنم فایل صوتی زیر رو که سخرانی حجت الاسلام بیات در اردوی راهیان نور و در مورد طلائیه هست رو گوش بدبد.

:::کلیپ صوتی سربند های فراموش شده :::

 ...

پی نوشت:فایل صوتی خیلی زیباییه،توصیه میکنم از دستش ندید.اگه دلتون لرزید ما رو هم از یاد نبرید.

کم کم بوی سیب می وزد؛ و استخوان ها بوی مدینه می دهد.

اینجا منطقه ای است که اگر دل به خدا بدهی رنگ خدا می گیری، رنگی ثابت و بدون تغییر. مگر غیر از این است «صبغة الله و من احسن من الله صبغة».

باد ضجه می زند و آسمان مبهوت به پس صحنه های عاشورا می نگرد.

به آنهایی می نگرد که آمده اند با برادران ایمانی شان درددل کنند و معنی می کنند و به آنهایی نگاه می کند که فلسفه حیات را معنی می کنند و به آنهایی نگاه می کند که فلسفه حیات را تفسیر کردند و رفتند.

شرهانی، نامی است که وجود انسان را می لرزاند و حس می کنی روی گسل زلزله ایستاده ای.

اینجا مکانی است که هم کیش می شوی و هم مات. بی آنکه بخواهی و متوجه باشی.

در شرهانی باید دلت را خانه تکانی کنی تا شهداء را دعوت کنی تا حضور محبوبه های خدا را درک کنی و لمس نمایی.

اینجا می شود دایره المعارف غیرت و همت و... را نوشت.

اینجا باید با خاک بازی کرد و حرف زد تا حرف بزند و نشانی گنج را بدهد.

اینجا باید ساخت و سوخت تا آموخت.

اینجا شرهانی است قطعه ای از ملکوت و بهشت.

اینجا رنگ خاکش امتداد رنگ سرخ کربلاست ...

اینجا سعادت آباد است، نه شرهانی.

شرهانی نام مستعار بهشت است.